Powiększanie Piersi - Opis zabiegu:

W latach 1980 tych wraz z wprowadzeniem nowej metody modelowania tkanki tłuszczowej poprzez odsysanie podciśnieniowe - liposukcji, wielu chirurgów  rozpoczęło przeszczepianie uzyskanej przez odsysanie tkanki w różnych stanach patologicznych. Do chwili obecnej opracowano wiele odmian tego postępowania, różniących się szczegółami technicznymi. Wskazania do przeszczepów tłuszczowych stanowią ubytki konturowe (wolumetryczne) tkanki podskórnej (powstające np. w wyniku różnych schorzeń czy urazów), a także kosmetyczna korekcja zmarszczek, fałdów, lub niedorozwoju tkanki tłuszczowej pewnych partii ciała (np. policzków, bródki, warg, kostek stóp, pośladków, piersi). Niezależnie od różnic występujących w poszczególnych metodach celowe jest pobieranie tkanki z tzw "miejsca dawczego" oraz jej przeszczepianie w taki sposób, aby zminimalizować uszkodzenie komórek tłuszczowych (lipocytów, adipocytów). Ważne jest także zapewnienie optymalnych warunków do wygajania tkanki poprzez zwiększenie powierzchni kontaktu przeszczepu z tkanką w miejscu docelowym, tzw. "miejscu biorczym".

W przypadku powiększania pośladków dla uzyskania dobrych wyników istotne jest odpowiednie wymodelowanie sąsiadujących z nimi obszarów (okolicy lędźwiowej, talii, ud). Zabieg taki nosi nazwę "brazylijskiego liftingu pośladków" (brasilian butt lift).

W przypadku powiększania piersi - poprawę trwałości wyników  zaobserwowano po ich wstępnym "rozciągnięciu", trwającym kilka tygodni, z zastosowaniem specjalnych nakładek próżniowych (np. systemu BRAVA).

Zabiegi przeszczepiania tłuszczu wykonywane są najczęściej w znieczuleniu lokalnym (za pomocą bardzo rozcieńczonych i zobojętnionych środków znieczulających, - w tzw. "znieczuleniu tumescencyjnym"), a w przypadku przeszczepów dużych - w znieczuleniu ogólnym (narkozie).

Według niektórych specjalistów najkorzystniejszym miejscem pobierania przeszczepów tłuszczu (tzw. miejscem dawczym) są uda (w porównaniu do pośladków lub brzucha), ze względu na mniejszą bolesność, większe rozmiary komórek tłuszczowych oraz ich wyższą aktywność lipogeniczną. Istnieje także koncepcja, wg której najwłaściwsze są miejsca najbardziej niepodatne na chudnięcie. Często jednak w celu uzyskania odpowiedniej ilości tkanki przeszczep pobierany jest z każdego dostępnego miejsca, jak np: talia, kolana, kark, ramiona, itd.

Tłuszcz pozyskuje się specjalnymi kaniulami (nie uszkadzającymi pęczków naczyniowo-nerwowych) podłączonymi do pomp próżniowych lub do strzykawek (o objętości 50 – 60 ml). Uzyskuje się w ten sposób cząstki tkanki tłuszczowej o średnicy około 2-3 mm. Pobrana tkanka wymaga jednak usunięcia nadmiaru wody i zemulgowanego tłuszczu, co uzyskuje się poprzez sedymentację lub wirowanie.

Zależnie od potrzeb przeszczepy tkanki tłuszczowej mogą być umieszczone: na granicy skóry i tkanki podskórnej, w tkance podskórnej, nad i pod powięziowo (w mięśniach), lub wielopłaszczyznowo.

Do wprowadzania tłuszczu stosuje się strzykawki z dźwignią siłową bądź zwykłe strzykawki, z podłączonymi specjalnymi igłami (kaniulami) nie uszkadzającymi naczyń czy nerwów. Zakładając szybkie wchłonięcie części przeszczepu, większość autorów zaleca wstrzykiwanie tkanek o objętości większej o około 30-50% od pożądanej. Inni, chcąc uniknąć okresowej deformacji, mogącej stanowić problem szczególnie na twarzy, preferują wstrzykiwanie etapowe, bez hyperkorekcji. Uzyskiwane wyniki są zróżnicowane zależnie od lokalizacji, oraz cech indywidualnych pacjenta. Z powodu częściowego wchłaniania uważa się powszechnie, że celowe jest często wielokrotne powtarzanie zabiegu; w wielu przypadkach obserwuje się jednak jego trwałą skuteczność.

Po zabiegu powiększania piersi i inn. zaleca się często stosowanie antybiotyków, leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych, delikatny masaż ułatwiający równomierne rozmieszczenie tłuszczu, opatrunek (najczęściej w ciągu pierwszej doby).

Zabiegi przeszczepiania tkanki tłuszczowej cieszą się dobrą akceptacją pacjentów. Pewnym problemem jest okres wyłączenia z aktywności powodowany obrzękiem tkanek, trwającym zwykle około 3-4 dni. Zabiegi te są bezpieczne, jednak czasem mogą im towarzyszyć powikłania.  Należą do nich: powikłania lekkie (zasinienie, obrzęk, infekcja, nierówne rozłożenie wszczepu, lub (występujące bardzo rzadko) - powikłania ciężkie, jak: choroba zakrzepowo-zatorowa lub zatorowość tłuszczowa, mogące w skrajnych przypadkach prowadzić do śmierci.