CM BIENIEK - Wrocław | Chirurgia Plastyczna | Liposukcja | Powiększanie Piersi | Wrocław

Opis zabiegu i metoda leczenia:

• Brodawka łojotokowa (verruca seborrhoica), seborrhoic wart, rogowacenie starcze (keratosis senilis, senile wart), rogowacenie łojowe (seborrhoic keratosis)

Bardzo często spotykane zmiany związane z zaburzeniem dojrzewania komórek podstawnych i ich gromadzeniem w obrębie naskórka.

Brodawki łojotokowe występują przede wszystkim w starszym wieku w postaci powierzchownych płaskich blaszek lub guzków sprawiających wrażenie przyklejonych do powierzchni skóry, często o tłustej, woskowej powierzchni i zabarwieniu od żółtawego przez jasno- i ciemnobrązowe do czarnego. Na ich powierzchni widoczne są drobne zagłębienia odpowiadające kryptom (pseudocystom) rogowym. Zmiany występują często licznie, co może być uwarunkowane predyspozycjami rodzinnymi. Wczesne brodawki łojotokowe mają charakter jasnych płaskich grudek, które następnie ciemnieją, stają się wyniosłe i brodawkowate. Może im towarzyszyć stan zapalny lub świąd.

Lokalizacja: Brodawki łojotokowe występują najczęściej na tułowiu, na twarzy (szczególnie na granicy skóry gładkiej i owłosionej) oraz na bliższych częściach kończyn.

Różnicowanie: Znamiona barwnikowe brodawkowate, brodawki wirusowe, rak podstawnokomórkowy barwnikowy, czerniak. W różnicowaniu pomaga badanie dermatoskopowe, wykazujące obecność pseudocyst rogowych.

Leczenie: Stosowane są z dobrym skutkiem różne formy powierzchownej ablacji, jak wyłyżeczkowanie, wycięcie (ścięcie) styczne, elektrokoagulacja, krioterapia, peelingi, odparowanie laserem i dermabrazja. Usuwanie niezmienionej skóry właściwej jest nieuzasadnione.

Rozrosty łagodne wywodzące się z tkanki łącznej włóknistej

• Bliznowiec (keloid)

Zmiany te są częste, zwłaszcza u osób czarnoskórych. Są to rozrosty o wzmożonej konsystencji i gładkiej powierzchni, rozwijające się w bliźnie po przebytym urazie z przerwaniem ciągłości skóry i przekraczające jego granice. Charakterystyczne jest tworzenie wypustek guza. Rozwojowi bliznowca może towarzyszyć świąd lub ból. Rozrost zmian może prowadzić do upośledzenia funkcji motorycznej danej okolicy i powstawania przykurczów.

Lokalizacja: W miejscach narażonych na uszkodzenie, w bliznach pooperacyjnych, poparzeniowych i po przebytym stanie zapalnym, np. w trądziku młodzieńczym czy po szczepieniach profilaktycznych. Bliznowce rozwijają się często w miejscach, w których skóra jest napięta, np. w okolicy obręczy barkowej, górnej części tułowia.

Leczenie: Stosuje się doogniskowe iniekcje (zastrzyki, mezoterapia lub optymalnie – bezigłowy aplikator dermo-jet) co 3-6 tygodni, miejscowe opatrunki uciskowe oraz opatrunki lub żele silikonowe. Całkowite wycięcie chirurgiczne obarczone jest dużym ryzykiem nawrotu i jako leczenie wyłączne nie jest polecane. Częściej zalecane jest wycięcie guza styczne do powierzchni otaczającej skóry lub wycięcie tylko centralnego fragmentu guza, z następowym ostrzyknięciem jego nieusuniętych fragmentów lekiem. Często też zaleca się etapowe zamrażanie lub uzupełnione iniekcjami z lekiem. W wyjątkowo zaawansowanych i niepodatnych na leczenie przypadkach można rozważyć zastosowanie niewielkich dawek napromieniania. Przy guzach dobrze unaczynionych (zaczerwienionych) celowe jest zastosowanie pulsacyjnego lasera barwnikowego.

• Włókniak miękki (fibroma molle), włókniak starczy (fibroma senile), acrochordon (skin tags), polip włóknistonabłonkowy (fibroepithelial polyp)

Występują bardzo często. Najczęściej jako mnogie uszypułowane miękkie guzki hiperpigmentowane lub o zabarwieniu cielistym, wielkości od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Częściej występują w przebiegu otyłości, cukrzycy i zaburzeń endokrynologicznych oraz rogowacenia ciemnego i w czasie ciąży.

Lokalizacja: Na szyi, w dołach pachowych, okolicy podsutkowej i pachwinach.

Leczenie: Zmiany można z dobrym skutkiem usuwać metodą elektroresekcji, odparowania laserem CO2 lub wycinać chirurgicznie stycznie do poziomu skóry (np. ścięciem nożycowym).

• Włókniak twardy (fibroma durum), dermatofibroma (DF), histiocytoma, łagodny włóknisty histiocytoma (benign fibrous histiocytoma), włókniak stwardniały/twardniejący (sclerotic/sclerosing fibroma)

Występuje często, jako twarde płaskowyniosłe (czasem poniżej poziomu skóry) tarczki lub guzki o zabarwieniu czerwonawym, brązowym lub sinawym, wielkości do 1 cm zwykle pojedyncze, rzadziej liczne. Zmiana może pojawić się w każdym wieku, najczęściej w trzeciej lub czwartej dekadzie życia. W części przypadków rozwój włókniaka następuje po miejscowym urazie, ugryzieniu przez owady lub zapaleniu mieszka włosowego. Wyjątkowo, zwłaszcza w przypadku upośledzonej odporności (AIDS, immunosupresja farmakologiczna), spotyka się zmiany olbrzymie, złożone z kilku, kilkunastu zlewających się guzków (stwardniałe blaszki średnicy do 20 cm), lub głęboko naciekające wymagające różnicowania z guzowatym włókniakomięsakiem skóry.

Lokalizacja: Kończyny dolne, tułów, rzadziej inne okolice.

Leczenie: Wycięcie chirurgiczne.

• Naczyniakowłókniak (angiofibroma), włókniste grudki nosa (fibrous nasal papule)

Występują często, przyjmując postać drobnych, kopulastych, twardych guzków w kolorze skóry, nieco ciemniejszym lub różowym, o gładkiej powierzchni. Mogą występować samodzielnie lub w różnych zespołach chorobowych, np. w stwardnieniu guzowatym.

Lokalizacja: Dowolna, najczęściej na nosie lub w części środkowej twarzy.

Leczenie: Wycięcie styczne z następową ablacją laserową podłoża.

Zalecenia pozabiegowe:

Pielęgnacja rany łagodnymi środkami myjącymi. Unikanie zakażania rany.

Czas niezdolności do pracy:

Zazwyczaj nie ma potrzeby rezygnowania z życia zawodowego.

Ważne informacje: