Wypełniacze tkanek
Dobrze rozwinięta dziedziną dermatologii estetycznej jest stosowanie tzw. wypełniaczy, mających na celu wyrównanie powierzchni skóry nad zmarszczkami, zapadniętymi bliznami, oraz powiększenie ust. Rozróżniamy wypełniacze pochodzenia syntetycznego oraz naturalnego, które z kolei można podzielić na ksenogeniczne (z tkanek zwierzęcych), allogeniczne (z tkanek ludzkich obcych, najczęściej ze skóry właściwej i powięzi –(alloderm®, cymetra®, fascian®) i autogeniczne (z tkanek własnych).
Pod względem konsystencji rozróżnia się wypełniacze półpłynne i ukształtowane (wszczepy), a pod względem szybkości wchłaniania – stałe- niewchłanialne, czasowe- wchłanialne i półstałe- dłużej wchłanialne. Do preparatów stałych zalicza się substancje silikonowe (bioplastique®), akrylowe(artecoll®, derma-live®, aquamid®, aquamid reconstruction(R), bioalcamid®), teflonowe (goretex®) i hydroksyyapatytowe (radiance®, radiesse(R)). Pozostaje kwestią sporną skuteczność i celowość stosowania propagowanych niedawno wszczepów złotych nici. Wśród preparatów czasowych pierwszą historycznie dużą grupę stanowiły wypełniacze kolagenowe - na bazie kolagenu bydlęcego (zyderm®, zyderm II®, zyplast®, Resoplast®), kolagenu świńskiego(fibrel®), evolance(R), ludzkiego allogenicznego(cosmoderm®, cosmoplast®) i ludzkiego autogenicznego (autologen®). Obecnie są one wypierane z użycia przez dużą grupę preparatów wchłanialnych zawierających kwas hialuronowy (restylane®, restylane tuuch®, fine lines®, perlane®, restylane Vital®, Restylane subQ ®, Restylane Lipp®, Macrolane®, rofilan®, acHyal®, hylaform®, matridur®, dethail coilingel ®, juvederm18,24,30®, juvederm HV 24®, juvederm HV 30 ®, juvelift®, , surgiderm®, surgilps®, puragen®, viscontur®, hyaluderm®, natural face balance ®, natural face structure®. Mocno usieciowane pochodne hialuronowe, np. Macrolane(R), stosowane są też do zabiegów poprawy konturów ciała (np. piersi, policzków, łydek, itp.
Wytworzono też preparaty zawierające kwas hialuronowy z dekstranem mającym przedłużać ich wchłanianie(reviderm®, matridex®, dethail lastingel®).
Grupa preparatów półstałych składa się z jednego przedstawiciela- krystalicznego kwasu polimlekowego (new fill®, sculptra®). Środek ten jest uważany za wskazany np. w lipoatrofii związanej z zakażeniem wirusem HIV.
Można wyróżnić kilka podstawowych technik wstrzykiwania preparatów płynnych. Należą do nich technika ciągła – w której po całkowitym wprowadzeniu igły preparat wstrzykuje się równomiernie podczas jej wycofywania, technika warstwowa- polegająca na deponowaniu preparatu w tkankach na kilku poziomach, oraz technika punktowa, w której wkłuwa się igłę co kilka milimetrów wzdłuż korygowanej linii. Od kilku lat częściej zalecana jest technika powierzchniowa, w której ostrzykuje się możliwie gęsto i dość płytko większe powierzchnie skóry (mezoterapia). Można w tym celu używać specjalnych urządzeń zawierających drgającą szybko igłę i ułatwiających równomiernie rozprowadzenie preparatu.
Do wypełniania różnorodnych ubytków skóry i tkanki podskórnej mogą służyć też tkanki własne pacjenta (przeszczepy autogeniczne). Najczęściej spośród nich stosuje się przeszczepy półpłynnej tkanki tłuszczowej pobranej urządzeniami do liposukcji, w tym przeszczepy zawieszone w osoczu. Mogą być one stosowane do wypełnień ubytków ograniczonych, lub też pod powierzchnię skóry całej twarzy, jak w zabiegu „total face lipofilling”. Rzadziej stosowane są przeszczepy bloku tkanki tłuszczowej. Do wypełnień tkanki podskórnej można też stosować tzw. przeszczepy koriowo- tłuszczowe, zawierające skórę właściwą i przylegającą do niej warstwę tkanki tłuszczowej, przeszczepy samej skóry właściwej, czyli przeszczepy koriowe (dermal grafts), przeszczepy tkanki włóknistej pobranej z blizny podczas zabiegu jej korekcji. Rzadziej wskazane i stosowane w zabiegach kosmetycznych są przeszczepy powięzi. W USA wykonuje się też autogenne hodowle tkankowe fibroblastów (np. isolagen®), oraz zawiesiny kolagenu uzyskane z własnej skóry (np.autologen®). Interesującym sposobem wypełniania fałdów jest wstrzykiwanie preparatu uzyskiwanego z własnej krwi, określanego jako żel osoczowy (plasmagel). Materiał ten uzyskuje się odwirowując 20 ml krwi w wirówce przy obrotach 15000 na minutę przez 10 minut. Następnie osocze nabrane do 1 ml. strzykawek, zamkniętych igłami 27 G umieszcza się w kąpieli wodnej w temperaturze 70 o C na okres 5 minut, oraz w 90 o C na 100 sekund. Po ostygnięciu preparat w formie żelu nadaje się do iniekcji. Ostatnio wprowadzono na rynek zestawy do pozyskiwania i wstrzykiwania osocza bogatopłytkowego -Regeneris(R).
